Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες..

ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο 
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.


Βουλιάζει η αγάπη σε πέλαγα τρικυμισμένα. Χωρίς κουπιά αφήνεται η βάρκα να δέρνεται στα κύματα, αναλώνοντας ζωές που έζησαν το μισό απ’ όσο άξιζαν. Πορεύτηκαν σε γραμμές τυφλών, ψηλαφώντας ένα-ένα τα σημάδια σε σώματα που σπαρταρούσαν δαιμονισμένα το « Σε Θέλω».
Διάφανες καταδύσεις γυρεύουν χαμόγελα, για να καταδυθούν αισθήσεις αήττητες με καθαρτήριες λέξεις, στους βωμούς της ματαιότητας. Βουβές μένουν, για ν’ αφουγκράζονται ψιθύρους που σκηνοθετούν ερήμην τους όνειρα.


ΝΑ ΛΥΓΙΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Να λυγίσει ο χρόνος
να γίνει το σώμα μου
και πάλι
αιμοφόρο αγγείο
και να εκλιπαρεί
μια μικρή μετάγγιση
απ’ τα φιλιά σου. 


ΛΕΞΕΙΣ

Υπάρχουν λέξεις
που δεν μπορούν
να μιλήσουν
παρά κάτω από
το λιγοστό
φως ενός κεριού.
Θέλουν να νιώθουν
χέρια ιδρωμένα
και σώματα που
μπλέκουν σε ξέστρωτα
σεντόνια.
Υπάρχουν λέξεις
που μόνο αν τις
κοιτάξεις κατάματα
θα σου πουν
την αλήθεια τους.


Με κλειστά παραθυρόφυλλα η λήθη, αρνείται ν’ απορρίψει καταπατημένους όρκους περασμένων ερώτων. Δεν είναι η λησμονιά που αγρυπνά ώρες φονικές, ρίχνοντας στη φωτιά α-μνήμονη μνήμη. Είναι η ανάμνηση που πονά, συνάζοντας πρόσωπα στην τροχιά των συναισθημάτων. Κι αν αγριεύει ο αέρας, θα φυλαχτούν καλά οι επιστροφές των αισθήσεων. Λαχταρούν να υποταχτούν τυφλά σε σελίδες που γράφουν τ’ απομνημονεύματα της καρδιάς, με τον χρόνο να συμφιλιώνει τις αποστάσεις.


ΛΗΘΗ

Ρίξε πάνω σου,
πρόχειρη εσάρπα,
τη λήθη.
Φυσάει απόψε
περασμένους έρωτες.


Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων. Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.


ΤΟ ΜΗΤΡΩΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.


Χωρισμένοι εαυτοί εκτίουν ποινές ισόβιας θλίψης αλαφροπατώντας στον παράδεισο. Σε καμιά κόλαση δεν χωρούν εραστές που ερωτοτροπούν αμίλητοι, ψηλαφώντας αισθήσεις. Τα απολιθωμένα ίχνη μαρτυρούν στο στρώμα την ανάμνηση αποχαιρετισμών στα ικριώματα της αγάπης .


ΙΣΟΒΙΑ ΘΛΙΨΗ

Από τότε
που έφυγες
εκτίω ποινή
σε ισόβια θλίψη.



ΑΣΩΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Θέλω να πλύνω το σώμα σου
απ’ όλα τα χτεσινά φιλιά,
να πλύνω με τ’ αναφιλητά μου
όλα τα χάδια που έγερναν
πάνω σου
πολύ πριν με γνωρίσεις.




Ελένη Μαυρογονάτου